Prolog

Na obrzeżach Surrey mieszka pewna rodzina, rodzina Hall. Z pozoru normalna, ale jednak nie do końca. Mieszka tam rodzinka czarodziejów: mama Elizabeth, tata Frank, dwie córki, 11 letnia Amy i 2 letnia Jane. Amy to wila, tak jak matka. I to o niej będzie ta historia.

Amy ma 11 lat i jest czarownicą czystej krwi. Ma długie i kręcone blond włosy. Nie jest ani wysoka, ani niska. Ma pełne usta i duże, niebieskie oczy. Zawsze ubiera się tak jak jej się podoba.  W tym roku po raz pierwszy idzie do Hogwartu. Marzy jej się trafić do Ravenclawu, tam gdzie jej rodzice.

                                             ~1 września, ranek~

Amy wstała o 8.00. W przed dzień spakowała wszystkie rzeczy, książki, szatę, różdżkę, a swojego kota do specjalnego kojca. Zeszła na dół, ma śniadanie. Zastała tam rodziców i Jane.

-Witaj słońce! –powiedziała pogodnie matka.

-Cześć-odpowiedziała i powąchała zapach unoszący się w kuchni-Czy dzisiaj na śniadanie będą naleśniki?

Dziewczyna kochała naleśniki. Było to jej ulubione danie, a wiedziała, że w Hogwarcie nie będzie naleśników. Raczej… Usiadła przy stole i zaczęła zajadać. Kiedy już skończyła postanowiła zapytać o to, co ją dręczyło.

-Mamo, tato, co będzie jak trafię do Slytherinu?

-Słoneczko, ależ nic. Jesteś bardzo ambitną czarownicą, nie musisz się przejmować. I tak będziemy cię kochać-odpowiedział ojciec.

Wiedziała, że matka go popiera, bo tylko się uśmiechała. Weszła na górę i od razu skierowała się do łazienki. Napuściła całą wannę gorącej wody i wlała tam truskawkowy płyn. Kiedy już się umyła rozczesała włosy, ubrała się w kwiatową sukienkę za kolano i pantofelki. Wiedziała, że było to trochę staromodne, ale podobał jej się taki styl. Włosy zaplotła w warkocza i związała kokardką. Nie malowała się jeszcze, w końcu miała tylko jedenaście lat. Kiedy już była gotowa zeszła na dół. Nie miała pojęcia jak dostaną się na peron. Spojrzała na zegarek, była 9.20. Usiadła na fotelu i zaczęła czytać książkę. W końcu wybiła upragniona 10.20. Amy wzięła swój kufer i ujęła Jane za rękę, a jej ojciec zabrał walizkę. Mama postanowiła, że weźmie kota. Dziewczyna zobaczyła jeden samochód. „No tak, samochód z ministerstwa” pomyślała. Wszystkie rzeczy spakowali do bagażnika, ale kota musieli wziąć do przodu. Zepsułby jeszcze coś, w końcu był jeszcze malutkim kotkiem.

-Amy, a jak się nazywa twój koteczek? –zapytała Jane.

-Hmm… Nawet nad tym nie myślałam- powiedziała nieśmiało- Jane, wybierz imię.

-Uszatek! Ma takie malutkie sterczące uszka! –powiedziała uśmiechnięta.

-Wspaniale!-krzyknęła z radością.

W końcu dojechali na King Cross. Cała rodzinka odprowadziła Amy aż na peron 9 i ¾ . Z przejściem nie było najmniejszych problemów. Pociąg niedługo odjeżdżał, więc nadszedł czas pożegnań. Najcięższy czas. Jane płakała niemiłosiernie. Sama Amy miała ochotę płakać, ale zachowała zimną krew. Pociąg zaczął gwizdać. Jedenastolatka szybko wsiadła do środka. Nie obyło się bez zbędnych uwag chłopców.  Kiedy przechodziła obok nich gwizdali z podziwem albo rzucali jakieś dziwne teksty na podryw. Pamiętała, co kiedyś mówiła jej mama „Skarbie, osoba, która naprawdę się w tobie zakocha, nie będzie zwracała uwagi na twój wygląd”. Obiecała sobie, że nie będzie wykorzystywać uroku wili, aby uwieść chłopaków. Zobaczyła wolny przedział i od razu go zajęła. Przez okno zobaczyła swoją rodzinkę. Pomachała im na pożegnanie. Pociąg ruszył. Chciała pobawić się z Usztkiem, ale spał. Nagle do przedziału weszły dwie dziewczyny, bliźniaczki. Miały czarne włosy i ciemną karnację. Ubrane były w normalne jeansy i niebieskie bluzki.

-Cześc! Jestem Amy, Amy Hall, a wy? –powiedziała z uśmiechem.

-Cześc! Ja jestem Parvati Patil!

-A ja Padma Patil!

-Pierwszy raz jedziecie do Hogwartu?

-Tak, a ty?

-Ja również.

Tak właśnie spędziły całą podróż. Jadły rzeczy zakupione z wózka, żartowały i rozmawiały. Ale wszystko dobre musi się skończyć. Przebrały się w szaty i wyszły z pociągu.

-Czołem pirszoroczni! Pirszoroczni tutaj! –wołał jakiś olbrzym.

Przeraziły się, ale kiedy podeszły bliżej zobaczyły wyraz sympatii na jego twarzy. Dziewczyny zrozumiały, że będą musiały popłynąć łódką. We trójkę weszły na pierwszą drewnianą łódkę, która od razu ruszyła. Im oczom ukazał się wspaniały widok. Wielki, śnieżny zamek z mnóstwem wież. Szczęki opadły prawie wszystkim. To było nie do opisania. Kiedy już wszyscy zeszli z łódek udali się do zamku. Stanęli przed wrotami Wielkiej Sali, a nagle ich oczom ukazała się pewna kobieta.

-Witam was pierwszoroczni! Jestem Minewra McGonagall, zastępca dyrektora. Niedługo przejdziecie przydział do domów, które są cztery. Hufflepuff lojalność sobie ceni! Ravenclaw bystrych przyjmuje! Gryffindor, tam kwitnie męstwa cnota! Slytherin, ambitnych ma u siebie! Zapraszam za mną!

Wtedy otworzyły się drzwi do Wielkiej Sali. Było tam cudownie. Stały tam cztery domy, było też zaczarowane sklepienie z tysiącem świec. Wszystkie oczy skierowane były w stronę pierwszoroczniaków. Natomiast większości chłopaków w stronę Amy. „No tak, jestem wilą. Muszę się przyzwyczaić” pomyślała. Profesor McGonagall wyjaśniła o co chodzi w ceremonii przydziału i zaczęła wyczytywać nazwiska. Aż w końcu nastała wyczekiwana przez naszą bohaterkę chwila.

-Hall, Emily!

„Czemu Emily?! Nie lubię takiego zwrotu…” myślała. Usiadła na stołeczku, a Tiara została nałożona jej na głowę.

„Ach… Wiele talentów, no tak. Ambitna, mądra, lojalna, odważna. No ale niech będzie! SLYTHERIN”

Wrzasnęła Tiara na całą salę.
-No tak, teraz zacznie się koszmar… -mruknęła pod nosem.

____________________________________________________________________________
Cześć :) Mam nadzieję, że spodobał wam się prolog mojej historii ;) Jeśli już jesteście to zostawcie komentarz, będę wiedziała czy mam dla kogo pisać ;P A czy ktoś z was umie zmieniać szablon? Jeśli tak to proszę o kontakt na gg :)