Rozdział 1- "Hej blondi, nie ma co się smucić!

Macie nową notkę ^.^ Dzięki Klaudii, która pomogła mi i wysłała widniejący nagłówek :) Dzięki też wam wszystkim za komentarze, dzięki nim szczerze się do komputera :) A dedyk dla mojej facebookowej Ginny <Madzi> żeby już nie smutała :* I Klaudii za pomoc :) Zapraszam do czytania :)
________________________________________________________________________

~Przenieśmy się do czasu, kiedy to nasza bohaterka rozpoczynała 4 rok~

~Był ranek, 1 września~

Amy wstała wcześnie rano. „No tak, te wakacje mnie strasznie wymęczyły” -pomyślała. Na samym początku pojechała z rodziną na tydzień nad morze. Później na dwa tygodnie przyjechały do niej bliźniaczki Patil, nadal były najlepszymi przyjaciółkami. Kolejny tydzień należał do Malfoy’ów. Jak ona nie lubiła tej rodziny. Natomiast sam Draco był spoko. Później dwa tygodnie u Weasley’ów. Byli fajni, ale nie lubiła kawałów bliźniaków, przynajmniej wtedy, kiedy robiły komuś krzywdę. Przedostatni tydzień spędziła u bliźniaczek Patil, a ostatni w domu. Jane miała już 6 lat, ale i tak kochała siostrę tak samo jak 4 lata temu. Usztatek natomiast wyrósł na dużego i grubego kota. Był leniwy, ale i tak kochany. Ale wróćmy do naszej bohaterki, ona zmieniła się i to chyba najbardziej. Jej włosy sięgały aż do bioder, nabrały jeszcze bardziej złocistego koloru i były równie grube. Twarz nie zmieniła się za bardzo. Ale musiała przyznać, że nadal była chuda, lecz okropnie wysoka. Była prawie równa z bliźniakami. Wyciągnęła z szafy ubranie i poszła do łazienki. Napuściła całą wannę wody i wlała do niej różne płyny. Leżąc tak myślała jaki będzie ten rok. Wreszcie wyszła z wanny, owinęła się ręcznikiem i stanęła przed lustrem. Wyglądała okropnie, miała wory pod oczami. Następnie ubrała się w krótkie, niebieskie spodenki, koszulkę z kotkami i zielone vansy. Włosy zaplotła w warkocz, jej ulubioną fryzurę. Rzęsy przejechała lekko tuszem, a na usta nałożyła błyszczyk. Nie musiała się dużo malować, aby być piękna, w końcu była wilą. Na koniec popryskała się swoimi ulubionymi, truskawkowymi perfumami. Już gotowa zeszła na dół.

-Amy, Amy! –to była Jane- Tata mi mówił, że nie przyjeżdżasz na święta! Dlaczego?!

-Cześc Jane! W tym roku, w szkole będzie taki Turniej, a w święta będzie organizowany bal. Chciałabym być na nim, ale jeśli coś nie wypali to przyjadę, dobrze?

-Tak! Aby coś nie wypaliło!

Zaśmiałam się. To prawdziwy cud mieć taką siostrę. Zjadłam tosty i poszłam do salonu. Wszystko było jak zawsze, długa, skórzana sofa rozciągała się tuż przed kominkiem. W lewym kącie stał stolik, a obok dwa fotele. Wzdłuż ściany ciągnęła się biblioteczka. Były tam przeróżne książki, te mugolskie jak i czarodziejskie. Naprzeciw kominka były wielkie szklane drzwi prowadzące na taras. Było tam też wiele drobiazgów, wręcz za dużo żeby wymieniać. Wzięła pomocniczą księgę zaklęć i ruszyła schodami do swojego pokoju. Wiedziała, że będzie za nim tęsknić.  Naprzeciw drzwi wejściowych były drugie, prowadzące na balkon. Obok drzwi balkonowych stało pojedyncze łóżko, ładnie pościelone w różową pościel. Naprzeciw łóżka było biurko. Stała tam też duża szafa, w której wszystko było poukładane. Był jeszcze fotel, półka z książkami i fortepian. Amy wyszła na balkon. Wdychała świeże powietrze, w końcu mieszkała w wielkim, trzy piętrowym domu na wsi. Jej rodzice pracowali w ministerstwie. Kiedy ich nie było Jane zajmowała się babcia. Dziewczyna usiadła na jednym z krzeseł, podparła ręce na stoliku i patrzyła przed siebie. Usłyszała ciche pukanie. Od razu się obróciła. Zobaczyła swoją młodszą siostre.

-Cześć Amy, możemy pogadać?

-Jasne. A o czym chcesz?

-Jak jest w tym Slytherinie?

-No wiesz… Będę już tam 4 rok, jakoś da się wytrzymać.

-Nie masz tam przyjaciół?

-No, nie do końca. Mam tylko jednego, nazywa się Draco.

-A żadnej przyjaciółki?

-Nie… Przyjaźnię się z Padmą i Parvati, ale lepszy kontakt mam z Padmą.

-No właściwie, one są super!

-Też je lubię!

Obydwie wybuchnęły śmiechem. A był on tak zaraźliwy, że nawet Malfoy i Snape śmieliby się. Dziewczyny rozmawiały długo, ale wiedziały, że muszą już schodzić. Amy wzięła kufer i walizkę, a Jane kota. Jak co roku wiozły ich samochody z ministerstwa. Wszystko zostało spakowane do bagażnika, natomiast kot jak zwykle leżał na kolanach czternastolatki.  Kiedy dojechali już na miejsce, dziewczyna pożegnała się z rodzicami i siostrą tuż przed dworcem. Oni poszli na zakupy, ona na peron. Nie spotkała żadnego znajomego, więc udała się na peron. Przeszła przez murek między peronami 9 i 10. Od razu spostrzegła tabliczkę z napisem Peron 9 i ¾ . Zobaczyła wielu czarodziei żegnających się z rodziną. Ale od razu wpadła jej w oko mała dziewczynka, brunetka. Ona płakała. Blondynka podeszła do niej.

-Hej! Co się stało? -zapytała.

-Ja się boję… -mówiła przez płacz- Pierwszy raz idę do Hogwartu i nie spotkam rodziców do świąt. Zresztą był tu jakiś chłopak i żartował ze mnie.

-Nie masz się czego martwić. A wiesz jak wyglądał ten chłopak?

-Tak… On był wysoki, miał czarne włosy i odznakę ze Slytherinu…

-Nott! A to głupek! Czekaj tu na mnie, za chwilę wrócę!

Dziewczynka tylko pokiwała głową. Blondynka wstała i zaczęła szukać wzrokiem Notta. Zobaczyła go jak opierał się o jeden z murków.

-Nott! Ty debilu!

-Nie złość się piękna, złość piękności szkodzi.

-Ty mi tutaj nie mów co mam robić! –przycisnęła go do murku- Czemu obrażałeś tę dziewczynkę?!

-Ałł! To boli! Puść mnie! Ja nikogo nie obrażałem!

-Nie puszczę! Jesteś gnojkiem! –przycisnęła go jeszcze mocniej- A teraz masz ją przeprosi ć!

-Jak mam ją przeprosić skoro ty mnie trzymasz?!

Wtedy szarpnęła go z całej siły i chwyciła za kołnierz. Całej sytuacji przyglądali się uczniowie i rodzice. Wiedzieli, że Nott jest silny, ale siła zdenerwowanej Amy jest potężniejsza. Ciągnęła go tak, aż do dziewczynki.

-No hej! Wróciłam! To ten chłopak? –zapytała.

Pokiwała głową.

-Teodorze! Masz ją przeprosić!

-Yyyyy… Przepraszam? –powiedział i wyciągnął dłoń na znak przeprosin.

Dziewczyna potrząsnęła jego dłonią. Blondyna puściła go, a ten uciekł w popłochu.

-Jak się nazywasz? –zapytała nieśmiało dziewczynka.

Amy kucnęła obok niej. Uśmiechnęła się szeroko i powiedziała:

-Jestem Emily, ale mów mi Amy. A ty, jak się nazywasz?

-Jestem  Ann.

-Chodź Ann, pociąg niedługo odjeżdża.

Wstała i pociągnęła ją za rękę. Obydwie zabrały swoje kufry, kociołki, zwierzaki i weszły do pociągu. Zajęły pierwszy wolny przedział i wtedy Amy zobaczyła Padme i Parvati.

-Dziewczyny! –wrzasnęła na pół pociągu.

Od razu je przytuliła i przedstawiła Ann. Przez dobre 20 minut opowiadały jej o Hogwarcie. Jedenastolatka zaczęła szukać czegoś w walizce. Nagle rozległ się jej płacz.

-Annie, co się stało? –zapytała Parvati.

-Ja nie mam różdżki! Nie wiem gdzie ona jest! –mówiła przez płacz dziewczynka.

-Nie martw się, ja już to załatwię. A teraz czekajcie tu na mnie. Obiecuję, że wrócę z różdżką. –i wybiegła.

Szła cały czas przed siebie szukając odpowiedniego przedziału. „Tu nie, tu nie, i tu też nie! Gdzie oni są?!” myślała. I wtedy zobaczyła odpowiednie osoby. Otworzyła drzwi, weszła do środka i zaczęła:

-Cześć wam! Nawet nie odpowiecie? No trudno już… Ale mam do was pewną prośbę, a dokładniej do Olivera. Fred rusz ten tyłek i zrób mi miejsce! –powiedziała i usiadła obok jednego z rudzielców.

-Co ty znowu chcesz?!- prawie krzyknął Wood.

-Może trochę ładniej, co? Ale przejdę do rzeczy. Kojarzycie tą akcję ze mną i Nottem? –pokiwali głowami- A więc on miał przeprosić pewną dziewczynkę, i ona weszła ze mną do pociągu, ale wcześniej ktoś jej wytrąciła różdżkę i teraz płacze. Więc Oliver, jesteś na siódmym roku, więc czy mógłbyś się teleportować na peron i poszukać jej różdżki?

-Słucham?! Chyba śnisz! –odkrzyknął zaskoczony.

-Nie, nie śnię, żyję na jawie. Ale co ci szkodzi? Może mam ją tu przyprowadzić? –i w tej chwili zniknął.

Fred, George i Lee popatrzyli na mnie, później po sobie i znowu na mnie. Ja tylko się uśmiechałam.

-Co się tak patrzycie? Wili nie widzieliście nigdy? – zapytała Amy.

-Widzieliśmy, ale nigdy nie widzieliśmy, żeby ktoś tak zmanipulował Wooda. To trochę dziwne… -powiedział Fred.

-Ajj, Fred… Chyba nie słyszałeś nigdy płaczu dziecka? Jak byłam mała to rodzice wozili mnie i moją młodszą siostrę do Wooda, i tam zawsze się biliśmy, a kiedy on wygrywał Jane zaczynała płakać. Od tamtej pory biedny Oli ma traumę na płaczące dzieci. –wyjaśniła dziewczyna.

Dla chłopaków wydawało się to dziwne, nawet bardzo. Ale nic nie mówili na te temat. Minęło trochę czasu zanim wrócił Wood, więc wtedy Amy kupiła fasolki wszystkich smaków i zaczęła się zabawa. Jedli fasolki i śmieli się z  tego, jakie smaki trafiały się innym. Czuli się w swojej obecności świetnie, zapomnieli nawet o tym, że czternastolatka jest Ślizgonką i wilą. Zachowywali się jak najlepsi przyjaciele. Jakieś 20 minut potem zjawił się Oliver. Dziewczyna podziękowała mu za znalezienie różdżki, wzięła ją od niego i dała buziaka w policzek wszystkim chłopakom. W podskokach wyszła z przedziału i od razu natknęła się na Notta.

-Cześć śliczna! Czemu wracasz z peronu Gryfonów?!

-Cześć brzydalu! A co cię to obchodzi?! Pilnuj własnego tyłka!

-Może ładniej się do mnie odnoś, ok?

-Nie! Nie zasłużyłeś!

Wtedy przycisnął ją do ściany…

-Puszczaj kretynie!

-Najpierw daj mi buziaka!

-Chciałoby się idioto!

-To zrobimy to na siłę!

I w tym momencie z przedziału wypadli bliźniacy, Lee i Wood. Drętwota uderzyła w plecy Notta. Amy od razu pobiegła w stronę chłopaków i weszła do przedziału. Zaczęła płakać. W tym momencie ktoś usiadł obok niej, to był Fred.

-Hej, blondi, nie ma co się smucić! –dodał z otuchą.

Na jej twarzy od razu zawitał uśmiech. Nikt w życiu nie mówił jej, że jest blondi. To było jedna z odmian w jej życiu. Ktoś zdołał ją rozweselić jednym wyrazem. Jej niebieskie oczy chociaż były spuchnięte pokazywały, że są wesołe. Nie czekając dłużej wstała, podziękowała chłopakom za ratunek i wyszła. Skierowała się prosto do swojego przedziału, ale po drodze spotkała kogoś, a dokładniej Mafoy’a.

-Cześć Amy! Widziałem jak na peronie przyłożyłaś Nottowi! Niezłe to było!

Draco,  przyjaciel Amy od pierwszej klasy. Ona potrafiła przestawić go na lepsze… Jeśli chciała…

-Cześć Draco! Dziękuje bardzo! Wiesz co, jednak nie pójdziemy razem na bal jak to planowaliśmy w wakacje…

-Czemu? Och… Rzeczywiście…

Po czym oboje parsknęli  śmiechem. Amy miała przynajmniej 185 cm, a Draco był od niej o wiele niższy. Ale to nie koniec, dziewczyna planowała założyć na bal szpilki, i zmartwieniem było to czy znajdzie odpowiedniego chłopaka. Ale wtedy przypomniało jej się co musi zrobić.

-Draco, przepraszam cię, ale obiecałam pewnej dziewczynce, że coś zrobię i muszę biec!

On tylko kiwnął głową. Ona od razu pobiegła do swojego przedziału. Kiedy już tam wpadła dała różdżkę Annie.

-Przepraszam, że mnie tak długo nie było, ale miałam pewien problem… - wtedy opowiedziała im o wszystkim.

Wywołało to spore wrażenie, ale nikt o nic nie pytał. W końcu przyszedł czas przebrać się w szkolne szaty. Amy nałożyła szatę z naszywką z godłem Slytherinu i krawat Ślizgonów, który zwiesiła lekko na szyi. Parvati z Padmą prawie tak samo, tyle, że inne barwy. Natomiast Annie nałożyła szatę bez naszywki i krawatu. W końcu nie była jeszcze przydzielona. Reszta podróży minęła szybko, nie zorientowały się nawet, że już dojeżdżają do Hogwartu. Wszystkie wysiadły z pociągu, Ann poszła do Hagrida, a czternastolatki wsiadły do pierwszego powozu i ruszyły.

-Jestem ciekawa, gdzie trafi Ann, a wy? –zaczęła panna Hall.

-Sądzę, że Hufflepuff, ona jest taka mała i nieśmiała! –powiedziała Padma.

Dziewczyny całą drogę dyskutowały o balu, o Turnieju, o chłopakach i wielu innych rzeczach. Dojazd do szkoły zleciał bardzo szybko. Nim się zorientowały wysiadały już z powozu i szły w stronę zamku. Każda z dziewczyn usiadła przy innym stole, to była jedyna wada ich przyjaźni, nie mogły usiąść obok siebie w Wielkiej Sali. Amy usiadła obok Dracona, a jedna z jej stron była wolna.

-Cześć Amy! Czemu nie siedziałaś razem z nami?!

To była Pansy. Wila nienawidziła jej z całego serca. To była okropna zazdrośnica i zawsze miała pretensje do Amy, że przyjaźni się z Gryfonką i Krukonką. Dziewczyna nawet się do niej nie odezwała. Drzwi Wielkiej Sali otworzyły się, a weszła tam prof. McGonagall i pierwszoroczniacy. Była tam pewna dziewczynka, która wyróżniała się z tłumu, a była to oczywiście Annie. Była bardzo przestraszona, natomiast Amy uśmiechała się od ucha do ucha. Tiara odśpiewała swoją pieśń, pani profesor wytłumaczyła o co chodzi i zaczęła wyczytywać kolejne nazwiska, jak się okazało Adams, Ann była pierwsza. Tiara trochę się zastanawiała po czym krzyknęła „SLYTHERIN” . Blondynka jako pierwsza zaczęła klaskać, ale po chwili doszła do niej reszta. Brunetka zadowolona usiadła obok jasnowłosej.

-Brawo Ann! Teraz nie będziesz miała problemów! A jak ktoś ci będzie dokuczał to powiedz to mi lub temu blondasiowi. –powiedziała wskazując ręką na Malfoy’a.

Dziewczyna zaśmiała się, a Malfoy chciał zamrozić mnie wzrokiem.

-Tylko nie blondasiowi, ok? Jestem Drac, Draco Malfoy. –powiedział i wyciągnął rękę w stronę Ann.

-Jestem Ann, Ann Adams. –powiedziała i ujęła jego rękę.

-Fajnie, że się poznaliście, ale teraz z łaski swojej zabierzcie te ręce bo nie mam jak jeść!- dopowiedziała Amy.

Cała trójka zaczęła się śmiać. Mało kto umiał doprowadzić Malfoy’a do uśmiechu. Ale niektórym się to udawało. Po bardzo sytej kolacji wszyscy zaczęli wychodzić z Wielkiej Sali.

-Wiecie co, ja musze coś załatwić, Draco, idź sam, przepraszam. –powiedziała Amy.

On tylko kiwnął głową. Dziewczyna skierowała się w stronę biblioteki. Nie wiedziała co ją tam ciągnęło. Powinna wracać, jednak tego nie zrobiła. Weszła do środka i zobaczyła pustkę. „Jak ja dawno tu nie byłam” pomyślała. Chciała wracać jednak coś cały czas ciągnęło ją dalej. Poszła do działu ksiąg zakazanych. Zobaczyła tam jakąś stara książkę pokrytą kurzem. Wyciągnęła ją i zobaczyła tytuł „Skutki eliksiru miłosnego”. Usiadła na fotelu, otworzyła książkę na środku i to co tam zobaczyła zaparło jej dech w piersiach. Była to jakaś karteczka zaadresowana do niej. Odwrócił ją i zaczęła czytać trchę niezgrabne i pochyłe pismo:

Droga Amy!

Nie wiesz kim jestem, to dobrze. Pamiętaj, że szukając osiągniesz sukces, a wszystkie twoje smutki odpłyną w dal. Tak samo, jak statki latające.

Dziewczyne zamurowało, nie było tam nawet podpisu. „O co temu komuś chodzi, i co to są statki latające?!” myślała. Zastanawiła się tam dobre 20 minut. W pewnej chwili zerwała się z fotela jak dzika i pobiegła w stronę działu literatury czarodziejskiej. „Czemu ja o tym wcześniej nie pomyślałam?! Przecież „Statki latające” to wiersz!” mówiła do siebie w myślach. Kiedy już dobiegła do półek z wierszami zobaczyła coś dziwnego. Na stoliku leżało około stu róż. Dziewczyna zaczęła wykonywać powolne kroki. W końcu ujęła róże, powąchała je i zobaczyła karteczkę.

Zrozumiałaś mnie, więc przyjdź o 00.00 tutaj, będę czekał…

Amy rozejrzała się dookoła. Od razu wybiegła z biblioteki i popędziła do dormitorium. Zobaczyła Dracona i Annie, ale nie miała ochoty się zatrzymywać. Wbiegła do dormitorium, nikogo nie było, wykorzystała tę okazje. Położyła się na swoje łóżko i zaczęła płakać. Nie wiedziała dlaczego, ale to wydawało jej się straszne. Dziwne myśli kłębiły jej się po głowie. Usłyszała jak ktoś wchodzi do dormitorium. Od razu rozległy się śmiechy. „To jest Pansy” myślała Amy. Blondynka wstała i wybiegła z pokoju. Szybko zerknęła na zegarek, była 19.00. Cisza nocna zaczynała się o 22.00, więc czternastolatka pobiegła szybko na błonia. Usiadła pod drzewem i myślała o tej całej aferze. Poczuła jak ktoś się do niej zbliża. Momentalnie wstała. Zobaczyła nikogo innego jak……….

________________________________________________________________________
Jak zamordujecie to nie dostaniecie kolejnego! I nie sądzę, że się domyslicie, chociaż.... xD Jak jesteście to zostawcie komentarz :)